به نام خدای مهربان دلم!
نَفَس در حصارِ بودن، جریان دارد رو به سوی خاموشی؛ اما... اما گِرهی دیگر برای چونان آغاز رویش منتهی به ثارالله و چونان زایش از ثارالله، بر نَفَس هایم جانی دوباره بخشید؛ تا دوباره رفتن در این وادی الایمن را علتی زیبا بیابم.
خدایا مددی!
پس دوباره برای باری دیگر، بسم الله...
برای ثبتی ماندگار بر کتاب تاریخ قهرمانان ملّی، ورق های سفید و نانوشته را برداشته ام؛ و قدم ها را دوباره برای رفتنی دیگر تمرین می دهم. کمر راست کرده و ایستاده، اندیشه را بیدار می سازم؛ تا بنگرم، مفهوم راز گره دوباره را برای فهمیدن مجهولات، در غوّاصی دوباره!
سبحان الله
و اما گره!
القصه؛ اینک گره را در انجمادِ عشق و کُرنِش زمان، بعد از اندکی رکود یافته ام. آری! در تلاقی دو ماجرای مکمل، اندیشه در بلوغ منجمد شده با ـــــخط سرخــــ نوستالژی برای شروعی دوباره گره زده شد.
ــــــــــــخط سرخــــ
خط سرخ!
خط سرخ؟
عجب! اینک اندیشه و کتاب نانوشته و زمان... اندیشهی طغیان کرده چونان سوار بر اسب زمان، شناگر و غوّاص ماهری خواهد بود در کشف اسرار عشق. پس تأملی اندک تا زایشِ مهرِ اقبال یافته...
و اما... از ــــخط سرخــــ این جمله باقی ماند: و تمام عمر همیشه دیر می رسیم.
.
چرا؟
بی بهانه نمی توان به مقصد دل سپرد و دیر نرسید؟!!!
5/12/1392
